3
Stormachtige puberteitsjaren

‘Wacht maar tot je getrouwd bent, dan zul je wel zien hoe moeilijk het is om een gezin te onderhouden!’

Martín schiet nog in de lach als hij terugdenkt aan de woorden die María Pame haar oudste dochter toebeet tijdens die bewogen tocht naar Bariloche in de zomer van 1984. De Zorreguieta’s waren voor de zoveelste keer onderweg in de oude stationcar van de familie, die in geen enkel opzicht te vergelijken was met de Gouden Koets waarin Máxima jaren later na de huwelijksinzegening een rijtoer maakte met de kroonprins van een koninkrijk en de erfgenaam van een fortuin dat geschat wordt op 5 miljard dollar.

Ze zat in een moeilijke leeftijd. Máxima had het zwaar in de puberteit. Ze voelde zich lelijk, want juist op de leeftijd dat meisjes graag mooi willen zijn, had zij een paar kilootjes te veel; ze lag constant met haar moeder in de clinch, wisselde woedeaanvallen af met schaterbuien waar geen einde aan leek te komen, en begon last te krijgen van het feit dat zij het minder breed had dan haar schoolvriendinnen. Dat was dan ook de oorzaak van de ruzie die hoog opliep in de oude auto die met 100 kilometer per uur over de snelweg Ruta 3 op weg was naar Patagonië, in de Andes. Máxima had ditmaal liever naar Punta del Este gewild, want daar gingen al haar vriendinnen naartoe. De tieners waren dit jaar overgestapt naar de bovenbouw en door al die spanning werd hun vriendschap hechter dan ooit. Vale, Sam, Flo, Caro, Tris en Maxi... ze wilden alles samen doen: over jongens giechelen, dromen over de toekomst, kaartspelletjes spelen en met z’n allen uitgaan, voor zover dat mocht. Máxima was een beetje jaloers dat haar vriendinnen allemaal leuke dingen konden doen in Punta del Este, nota bene zonder haar.

Coqui reed echter niet naar het noorden. Hij ging naar het zuiden.

‘Waarom gaan we nou niet naar Punta?’ zeurde Máxima door.

‘Omdat we er geen geld voor hebben. Weet je wel hoe duur Punta del Este is? Ik hoop dat je op een dag zult inzien wat we allemaal voor jullie overhebben,’ kaatste María Pame terug. En daarmee was het laatste woord erover gezegd.

Coqui zat achter het stuur. Zijn vrouw zat naast hem, met achterin Máxima, Martín en de kleintjes, Juan en Inés. De toekomstige prinses was verschrikkelijk dwars. Ze waren al om zes uur ’s morgens vertrokken, omdat Coqui Neuquén wilde bereiken in het eerste traject van de 1700 kilometer lange tocht van Buenos Aires naar Bariloche. ‘Twaalf uur stilzitten op de achterbank,’ protesteerde zijn oudste dochter. Het lastigste stuk van de rit liep via de Ruta del Desierto, de woestijnweg door de pampa. Zorreguieta wisselde van plaats met zijn vrouw, die zich fit genoeg voelde om dat doodsaaie stuk van 200 kilometer kaarsrechte weg door niemandsland aan te kunnen. Máxima kon zelfs geen afleiding zoeken in de vormen van de bomen. Er was geen boom te bekennen; er waren amper struikachtige, droge losgewaaide takkenbosjes die met de snelheid van de wind over de weg dansten.

‘Ik heb het adres gekregen van een leuk en redelijk betaalbaar hotel,’ zei Coqui.

Twee uur later loodste hij zijn vrouw met de kaart op schoot naar de toegangspoort van een oud landhuis, even buiten Neuquén.

‘Waar zijn we nu beland? Het lijkt helemaal niet op een hotel,’ fluisterde María Pame opdat de kinderen haar niet zouden horen.

‘Ik heb gehoord dat het heel goed moet zijn. Maak je maar geen zorgen.’

Coqui stapte uit. Door de haag heen zag hij tot zijn opluchting een klein stukje van een duikplank en hij wist dat Máxima het hier wel naar haar zin zou hebben; met een beetje geluk zou ze zo weer te spreken zijn.

‘Gauw, naar het water! Wie er het laatst in ligt, is een sufferd,’ daagde Máxima haar broertjes en zusje uit. Ze renden naar de poel om van de laatste zonnestralen te profiteren. Ze speelden in het water tot María Pame hen riep voor het eten, een geïmproviseerd broodje met vleeswaren in een van de beide kamers.

De groten aan de ene kant, de kleintjes aan de andere. Daar hield Máxima van, want dan had zij de leiding over de kinderkamer en voelde ze zich volwassen. Ze zette Inés op haar schoot en las haar een verhaaltje voor. ‘Pas jij even op Juan,’ droeg ze Martín op. Haar broer protesteerde: ‘Jij bent niet de baas over mij.’

De volgende dag vertrokken ze in alle vroegte voor de tweede etappe van het traject. Máxima keek treurig uit het raampje toen ze in de namiddag Villa Catedral binnenreden. Het was uitgestorven, de luiken van de weinige huizen die er waren zaten potdicht, het gras op de gazons was hoog opgeschoten. Ze vroeg zich somber af wie er nu voor de bloemen van de kapel zou zorgen. Er was helemaal niemand in de zomer. Het hotel was niet eens open. Ze wist zeker dat ze zich helemaal kapot zou vervelen in deze negorij, zonder andere kinderen dan haar broertjes en zusje. Het enige voordeel was dat ze het altijd fijn had gevonden in het chalet van donker hout en het bergachtige gebied.

Maar dat was in de winter, tijdens de drie weken wintervakantie van het Northlands College in juli, als het een drukte van belang was in La Villa. Dan skiede ze van tien uur ’s morgens tot vijf uur ’s middags. Nu ze wat groter was, mocht ze samen met haar vriendinnen ook naar Punta Nevada, hoog boven op de berg. Hoewel de andere meisjes altijd de nieuwste spullen hadden, skiede zij het best van allemaal. Máxima erfde wat haar oudere halfzussen niet meer paste: de broek van María, de ski’s van Ángeles en de skischoenen van Dolores. Ze had echter een rood skipak met gele biezen waar ze dol op was.

Máxima had geleerd haar gevoelens van schaamte van middenklassemeisje tussen de rijken te onderdrukken. Terwijl haar vriendinnen hamburgers en cola bestelden in El Barrilete, een van de skihutten op de berg, pakte zij het broodje gezond uit dat haar moeder in haar rugzakje had gestopt. Af en toe wist Máxima haar vriendinnen over te halen om samen met haar in de sneeuw te gaan lunchen, midden in het bos.

Toen ze een jaar of vijftien, zestien was en haar ouders er financieel wat beter voor stonden en een chalet konden huren, bracht de toekomstige prinses een onvergetelijke skivakantie door op de cuba; ze skiede de hele ochtend met haar vriendinnen en een skileraar, kwam naar beneden voor een gezellige, uitgebreide lunch op de club, om vervolgens weer naar boven te gaan en de rest van de middag op de berg te blijven. Aan het einde van de dag was Máxima zo moe dat het haar een hele tijd kostte om haar ski’s van de onderste lift naar de club te sjouwen. Dat waren de langste 500 meter ter wereld.

==

Uiteindelijk viel die zomer van 1984 toch wel mee. Haar vader zorgde er altijd wel voor dat ze iets leuks te doen hadden. Ze maakten lange wandeltochten door de bergen. Ze slenterden door Bariloche. Ze gebruikten de thee in een van de schitterende theehuizen langs de Llao Llao. Ze bezaten geen bootje, maar konden meevaren in de sloepjes, motorboten of zeilboten van hun vrienden op het Meer van Gutierrez, het Nahuel Huapí of het Steffen-meer. Wel was Coqui opvallend minder goed te spreken dan anders. Terwijl de meeste Argentijnen dolblij waren met de terugkeer van de democratie en genoten van de hernieuwde openheid en het einde van de censuur, voelde Zorreguieta op zijn klompen aan dat er moeilijke tijden op til waren. Hij stond bekend als functionaris van de dictatuur – hoewel hij drie jaar geleden afscheid had genomen – en dat was in die dagen geen goed teken.

Dat was haar laatste zomervakantie in het zuiden, totdat ze twintig jaar later terugkwam in januari, in gezelschap van de prins en koningin Beatrix. Ze logeerden in Villa La Angostura, maar Willem-Alexander was vooral onder de indruk van de woeste rivier de Manso en het Steffen-meer, dat verscholen meer waar ze als klein meisje naartoe ging, op weg naar El Bolsón.

De volgende zomers in Máxima’s puberteit bracht de familie door in Punta del Este of in Lagoinha, in Florianópolis, Brazilië. Met zijn uitzonderlijke aanpassingsvermogen won Coqui snel terrein in regeringskringen en het bedrijfsleven, en zijn activiteiten als lobbyist in de suikerindustrie legden zijn bazen, de eigenaren van de grote suikerfabrieken, geen windeieren, waarvoor hij rijkelijk moet zijn beloond. Het protectionistische beleid tijdens de regering-Alfonsín was gunstig voor deze tak van industrie, hoewel ook de invloed van Zorreguieta een rol heeft gespeeld. Hij steunde het systeem, al druiste het in tegen de neoliberale wetten die hij zijn leven lang had voorgestaan. Alles bij elkaar moet dit de reden zijn geweest dat ze met het hele gezin enkele heerlijke vakanties konden doorbrengen in Club Antares in Lagoinha, samen met de neefjes en nichtjes uit Pergamino.

Máxima ging elke avond uit. Ze rookte stiekem op het strand en dronk caipirinha’s en drankjes met passievruchtensap. Haar ouders gaven haar veel vrijheid in Brazilië, hoewel haar moeder altijd alles wilde weten.

‘Ga je met een jongen uit?’

‘Hou nou op, mam,’ verzuchtte ze dan.

‘Laat ik het niet merken, hoor!’

Haar moeder maakte zich niet voor niets zorgen. Een Argentijnse jongen die ook in het Antares logeerde, had haar gekust op het strand. Hij was de eerste jongen die Máxima’s gevoelens beantwoordde. Ze was dertien jaar en zou binnenkort veertien worden. Ze herinnert zich zijn naam niet, maar de zilte smaak van zijn lippen op de hare zou ze nooit vergeten. Ze durfde niet tegen haar vriendje te zeggen dat ze ondanks het zout en de zenuwen van de kus had genoten.

Het jaar daarop gingen ze wederom naar Lagoinha, ook weer met de neefjes en nichtjes. Ditmaal logeerden ze niet in het Antares, maar huurden ze twee huisjes. In het een logeerden de ouders en de oom en tante van Máxima; in het andere, een paar honderd meter verderop, de kinderen Zorreguieta en Cerruti.

Carmenza had het in haar hoofd gezet dat Máxima een prachtig feest moest krijgen voor haar vijftiende verjaardag.

‘Ik wil dat je een witkanten jurk draagt. Doe me dat plezier, ik wil je zo graag in het wit zien. Je moeder heeft het me nooit vergund,’ bedelde ze, en ze maakte van de gelegenheid gebruik om María Pame een steek onder water te geven.

‘Wat klets je nou, Carmenza? Maak het goed met je dochter als er nog steeds iets wringt.’ Máxima was een typische puber geworden. Ze had een grote mond en het leek wel of ze altijd ergens boos over was. Ze maakte het evenwel nooit te bont en bleef respectvol; ze wist dat Carmenza er een hekel aan had om oma genoemd te worden, want dan voelde ze zich ineens stokoud. Het feest voor hun vijftiende verjaardag was voor de meeste meisjes uit de middenklasse iets waar ze jaren van droomden. De traditie hield echter geen stand onder de leerlingen van het Northlands.

‘Het is ouderwets, Carmenza,’ maakte Máxima korte metten met de dromen van haar oma. Carmenza en dokter Cerruti waren inmiddels verhuisd naar Buenos Aires en kwamen hen dikwijls opzoeken in het appartement aan de Calle Uriburu.

Op 17 mei 1986 werd ze vijftien. María Pame had liever dat ze een jurk zou dragen, maar zoals te voorzien was, trok Máxima zich niets van haar aan. Ze dacht er niet over om iets te dragen wat haar moeder wilde. Ze voelde zich prima zoals ze was met haar blauwe bloesje, haar jeans en zwarte instappers. Die zaterdag ging ze pizza eten met twaalf vriendinnen en daarna togen ze met z’n allen naar de jongerenavond van de New York City. Dat was de hipste discotheek van Buenos Aires en dé ontmoetingsplaats van de Northlanders en de jongens van het Saint Andrews, het Newman en het Saint John. Ze hadden overlegd of ze zouden gaan dansen bij de Puig Major, de Cuba y Olazábal of bij In the Grove, in de bossen van Palermo. Maar uiteindelijk besloot Máxima dat ze het liefst in de New York City wilde blijven. ‘Het is mijn verjaardag, dus ik mag kiezen,’ zei ze beslist. Ze hoopte dat ze Martín Giesso zou tegenkomen, een jongen die ze leuk vond. Martín kwam uit een textielfamilie en was een gelukkige keuze als eerste vriendje. Máxima ging vaak bij hem op bezoek in Guido y Callao, waar ze samen televisiekeken en plezier maakten. De bevlieging was echter van korte duur.

In die periode was Máxima niet zo’n succes bij de mannen. Ze was aan de mollige kant en schaamde zich een beetje voor haar lichaam. En dat terwijl iedereen die zich haar herinnert uit die tijd haar een geweldige meid vond die, als ze haar gewicht tenminste even kon vergeten, altijd vrolijk en gezellig was. Ze werd enorm door haar moeder onder druk gezet. ‘Met jouw lengte en jouw gezicht zou je model kunnen worden als je een paar kilo afviel,’ zei ze steeds.

‘Hou op met zaniken, mam,’ snauwde ze dan.

Telkens wanneer María Pame over een dieet begon, kreeg Máxima nog meer honger dan anders. Soms sloop ze midden in de nacht naar de koelkast en nam ze een pot dulce de leche* mee naar haar kamer, om hem vervolgens helemaal schoongelikt onder haar bed te verstoppen.

Er ging geen dag voorbij zonder dat die twee ruziemaakten. María Pame hield zielsveel van haar kinderen en had bewondering voor Máxima’s persoonlijkheid. ‘Ze heeft iets bijzonders, ze is anders dan anderen. Iedereen is dol op haar,’ zei ze trots tegen haar vriendinnen. Ze kon het echter niet helpen dat ze zich eeuwig druk maakte om haar gewicht. Ze dacht dat haar dochter het moeilijk zou krijgen als ze haar aangeboren neiging om dik te worden niet onder de duim hield. In die strijd verloor ze alle gevoel voor subtiliteit.

Coqui nam het uiteraard voor zijn dochter op. ‘Je overdrijft, Máxima is beeldschoon,’ zei hij steeds. Zijn vrouw had haar temperament echter niet in de hand. Ze had weliswaar gezworen dat ze haar kinderen niet zo streng zou opvoeden, maar ze kreeg het niet voor elkaar om zich los te maken van de strenge normen van Carmenza. Máxima’s moeder was opgevoed door een edelmoedige, maar autoritaire vrouw. Haar opvoeding was gebaseerd op discipline en goede manieren. Misschien was het daarom wel zo belangrijk voor haar wat anderen van haar dachten. ‘Wat moeten de mensen daar wel niet van denken!’ was altijd het eerste wat María del Carmen Carricart de Cerruti zich afvroeg.

==

María Pame had een hele trukendoos om te zorgen dat haar dochter in vorm bleef en probeerde onder andere om haar te laten sporten. Ze hoefde het echter alleen maar te zeggen of Máxima bleef zitten waar ze zat. Het Northlands is een college dat sport hoog in het vaandel heeft staan en altijd uitmuntend presteerde op de sportdagen tussen Engelse scholen en de toernooien met de scholen van de Zona Norte. Ze onderscheidden zich vooral op het gebied van atletiek, cross country, hockey, softbal, zwemmen en tennis. Ze wonnen meestal van de meisjes van Saint Catharine’s, het Michael Ham, Saint Andrew’s, de Belgrano Day School, het Sworn en het Washington. Het enige team dat vaker verloor dan won was het volleybalteam. Wie was de aanvoerster? Máxima Zorreguieta. De latere prinses diende een schriftelijke klacht in bij het bestuur van de school: ‘Gezien het feit dat volleybal een relatief nieuwe sport is op het Northlands College gaat het wel goed en verwacht ik dat het steeds beter zal gaan. Het probleem is dat niemand ons serieus neemt. Het volleybalteam verdient meer steun!’ Mrs. Leclerq, de docente, stak haar flauwtjes een hart onder de riem: ‘We zijn op de goede weg, we hebben dit jaar minder wedstrijden verloren dan vorig jaar.’ In dat jaar 1988 deden ze aan verschillende competities mee. Ze speelden zelfs enkele wedstrijden op Rosario; ze verloren dik, maar hadden pret voor tien.

De meisjes die het meeste reisden waren de hockeysters, die aan toernooien deelnamen in Chili en Uruguay. Máxima was dol op reizen en deed pogingen om bij het team te komen, maar het was de favoriete sport van de school: driehonderd leerlingen speelden hockey. En hoewel de aanvoerster van het team haar beste vriendin Florencia de Cocco was, was het heel moeilijk om zich te onderscheiden onder zovelen. Hockey is traditiegetrouw dé sport op het Northlands College, dat zelfs enkele speelsters leverde aan de selectie van Las Leonas, het nationale Argentijnse hockeyteam. Máxima vond er eerlijk gezegd niet zo heel veel aan, want je moest er veel te hard bij lopen. Ze maakte wel deel uit van het atletiekteam onder leiding van Carola Galante. Ze was vooral goed in speerwerpen en kogelstoten. Ze was dol op zwemmen, maar niet in het schoolteam. Ze voelde zich niet op haar gemak als ze haar badpak moest aantrekken in de kleedkamer. Daar kwam ze alleen onderuit met een ‘Afwezigheid i’, wat betekende dat de leerling ongesteld was en dus een goed excuus had om niet mee te doen aan de zwemlessen. Ook de zaterdagochtenden op de campus van Tortuguitas konden een ware beproeving voor haar zijn; ze vond het boeiender om te spijbelen en in de Shell de Olivos te blijven, het meeting point, waar de minder sportieve leerlingen bij elkaar kwamen voor een cappuccino.

Desondanks scoorde Máxima in de jaren waarin ze in de bovenbouw zat heel wat punten voor haar Cavell-team in de interhouse-wedstrijden. De interhouse-activiteiten behelsden niet alleen sportevenementen, maar ook disciplines als theater, muziek, poëzie en competities waarbij de algemene kennis werd getoetst. De hoofdaanvoerster van haar house was, hoe kon het ook anders, de begaafde Florencia di Cocco. De viceaanvoerster op academisch gebied was Cristina Tina Roberts en op sportief gebied was dat Agustina Agus Llorens. Máxima blonk in geen van de onderdelen uit, maar ze konden op haar rekenen. Ze kwam goed voor de dag in competities algemene kennis en wiskunde, waarbij ze de andere ‘huizen’ Fry, Nightingale en Keller wisten te verslaan.

In het voortgezet onderwijs ontpopte ze zich als een uitstekende leerling. Ze hoefde nooit een vak over te doen en ze was ijverig en leergierig. Wel was ze altijd de rebel van de groep. Zij was degene die bedacht dat ze best konden spijbelen en zij verzon de grappen. De strenge Engelse docentes kregen vaak meer dan genoeg van haar vrolijke gedrag. Juf Elsa Gonzaléz, ‘Miss Gonchi’, riep haar ooit tot de orde met de inmiddels legendarische spanglish tekst: ‘It isn’t that I don’t banc you, Máxima.’ (Bancar: kunnen uitstaan/mogen.) Zij was natuurlijk ook degene die de uitjes in het weekend bedacht en organiseerde. Ze wist precies waar de beste feesten werden gehouden, en haar appartement in de Calle Uriburu was de plek waar iedereen bij elkaar kwam voordat ze hun zaterdagse tocht langs de discotheken begonnen. Toen Máxima zestien jaar was geworden, hoefde ze van Coqui en María Pame niet meer mee naar Pergamino, maar mocht ze het weekend in Buenos Aires blijven.

==

Op een zondag, toen ze terugkwamen van een bezoek aan de Marín Moreno’s in General Gelly, belegden Jorge en María del Carmen een diner (hoewel ze het geen diner noemden, maar een etentje) bij hen thuis. Alle kinderen waren erbij, ook María, Ángeles en Dolores en tante Marcela, Carmenza en Tata Cerruti. Ze hadden iets heel belangrijks te vertellen.

‘Je bent toch verdikkie niet weer zwanger, hoop ik? Daar ben je nu toch echt te oud voor! Straks zien ze je man nog aan voor de grootvader,’ opende Carmenza de strijd nog voordat ze zat. Máxima moest altijd lachen als haar grootmoeder zich verschool achter haar ouderdom om precies te zeggen wat ze dacht.

‘We gaan trouwen,’ kondigde Coqui plechtig aan.

Carmenza twijfelde er eerlijk gezegd allang niet meer aan of haar schoonzoon haar dochter wel verdiende, dus deze aangename verrassing gold als een extra bonus. Coqui trok haar naar zich toe en grapte: ‘Nu ben ik eindelijk klaar voor het huwelijk, Carmenza.’

Een jaar eerder was er een echtscheidingswet aangenomen, wat het eerste felle debat van de democratie teweegbracht. President Raúl Alfonsín moest zich hardmaken om het erdoorheen te krijgen, want de katholieke Kerk en de meest conservatieve groeperingen stelden zich fel teweer. Het vreemde was dat Coqui en María Pame, als hun situatie anders was geweest, ongetwijfeld tegen de echtscheidingswet gekant zouden zijn geweest. Veel van Pames vriendinnen uit Recoleta scholden in hun bijzijn op het voorstel, niet wetende dat ze niet wettig getrouwd waren. Nu wilden ze profiteren van de parlementaire goedkeuring om hun oude droom te verwezenlijken en die arme Carmenza eindelijk haar zin te geven.

‘Ik heb er een maagzweer van gekregen toen jullie vader mijn meisje meenam. Denk erom dat jullie nooit zoiets doen, al zijn jullie nog zo oud. Ik sta op uit de dood om jullie weer op het rechte pad te brengen,’ waarschuwde ze haar kleinkinderen, terwijl de tranen over haar wangen biggelden.

En zo was het: Carmenza huilde van geluk. Ze zou haar dochter niet in de witte bruidsjurk zien waarvan ze altijd had gedroomd, maar María Pame zou in elk geval gehuwd zijn voor de Argentijnse wet. Coqui maakte er een heel circus van: hij knielde voor zijn toekomstige echtgenote en bood haar een ring aan. Máxima was even aangedaan als haar grootmoeder toen ze haar bijna zestigjarige vader op de grond zag knielen om de hand van haar moeder te vragen. Het was te bizar voor woorden, maar toch ook wel heel romantisch.

Halverwege het jaar 1987 trouwden Jorge Zorreguieta en María del Carmen Cerruti voor de burgerlijke stand aan de Calle Uruguay in aanwezigheid van hun kinderen en een aantal familieleden. Máxima deelde handjes rijst uit aan het bescheiden aantal gasten.

De pais en vree in de familie was van korte duur. Toen Coqui en Pame enkele weken later terugkeerden van hun huwelijksreis, een periode waarin ze Máxima vol vertrouwen de leiding over het huishouden en de jongere kinderen hadden gegeven, geholpen door het dienstmeisje, Carmenza en tante Marcela, hoorden ze dat hun dochter verkering had met een zekere Tiziano Iachetti, een jongen van drieëntwintig jaar. María Pame werd woedend en wilde weten wie ‘die man’ was die zomaar was binnengedrongen terwijl zij op reis waren. Ditmaal kwam Coqui niet voor zijn dochter op. Ze was en bleef zijn kleine meid, en hij vond het verschrikkelijk om te bedenken wat die twee allemaal hadden kunnen uithalen toen er niemand thuis was.

In feite duurde die verkering al twee maanden, maar Máxima wist heel goed dat het leeftijdsverschil tot een eindeloze discussie zou leiden, dus had ze het geheimgehouden. Ze zag haar vriend in het weekend en door de week voerden ze eindeloze gesprekken aan de telefoon. De relatie nam langzaam maar zeker vastere vorm aan en begon serieus te worden. De afkeuring van haar ouders had natuurlijk een averechts effect en ze zette alles op deze jongen, die zoveel ouder was dan zij zonder dat je het merkte. Ze vond hem geweldig, hij was goedgebouwd en lang, met een Latijns-Amerikaans uiterlijk. Bovendien hield Tiziano van kunst! Dat was geheel nieuw in het leven van de adolescente van het Northlands College, waar men weinig leerde over de schilder- en beeldhouwkunst.

Tiziano kreeg overal de schuld van: het was zijn schuld dat ze rookte, hij had haar ’s zaterdags als ze uitgingen alcohol laten drinken; het was zijn schuld dat ze te laat thuiskwam zonder even te bellen... De relatie tussen Máxima en María Pame had zijn dieptepunt bereikt.

‘Hij is zeven jaar ouder dan jij!’

‘Nou, en? Papa is zestien jaar ouder dan jij!’

Aan Máxima’s weekends leek nooit een einde te komen. Ze hield net zoveel van de nacht als van dulce de leche. Ze gedroeg zich keurig, maar ze kwam pas thuis in de kleine uurtjes; op zaterdag en zondag werd ze pas na de middag wakker. Op maandagochtend had María Pame de deur van haar kamer nog niet open of de wekelijkse strijd begon. Haar kleren lagen op een hoopje op de grond, er zwierf altijd wel een pakje sigaretten rond en er was steevast een onderdeel van het schooluniform zoek.

‘Opstaan, je komt te laat. De bus komt al over tien minuten en jij ligt nog in bed. Als je te laat bent, neem je de 60 maar. Ik denk er niet over een taxi voor je te bellen,’ foeterde María Pame.

‘Ik heb slaap, mam. Ik wil niet naar school.’

María Pame overdreef. Dat zeiden haar vriendinnen met kinderen in dezelfde leeftijd tegen haar. ‘Maxi is een prinses. Ze komt ’s nachts laat thuis, dat doen ze allemaal, maar ze gedraagt zich keurig. Je hebt geen idee hoe meisjes van die leeftijd kunnen zijn!’ troostten ze haar. Maar María Pame kon er niet tegen. Het maakte haar woedend dat ze zo slordig met haar spullen omging en er zo’n rommeltje van maakte.

‘Laat me toch met rust! Je zit eeuwig en altijd op me te vitten,’ klaagde Máxima. Ze bracht María Pame af en toe tot wanhoop. Hoe kon ze dat verwende nest uitleggen dat ze doodsbang was dat ze zou eindigen als een vrouw van wie weinig meer kon worden gezegd dan dat ze aardig was? Ze was ervan overtuigd dat haar dochter bijzondere talenten had, die ze nu verkwanselde. Ze had er geen idee van, maar intussen werden het karakter en het lot van Máxima ongemerkt gevormd. Haar aanleg voor wiskunde en economie was de eerste schakel in de keten die haar op een dag naar New York zou voeren en kort daarna naar Den Haag. In het laatste jaar van het voortgezet onderwijs, toen Danila Terragno, de dochter van voormalig minister en radicale senator Rodolfo Terragno, haar verzocht een ‘testament’ van haar schooljaren te schrijven voor het jaarboek, schreef Máxima, nog geen zeventien jaar oud, ‘My devotion for economics to G.S. Stanlake’*. In die periode was ze al begonnen aan de toelatingscursus voor de economische faculteit van de Universidad Católica Argentina.

==

Eindexamenjaar 1988 zou geen reis naar Europa maken, zoals de traditie was op het Northlands College. Argentinië verkeerde in een diepe crisis, met een torenhoge inflatie en geplunderde supermarkten. Gelukkig hadden de Northlanders genoeg geld bijeengebracht om naar Bariloche te kunnen, in een bus die tweeëntwintig uur over de rit deed. Ze verbleven in Hotel Colonial, dat weliswaar maar één ster had, maar midden in het centrum van de stad lag. Ze maakten drie dagen lang skitochten met een leraar van de Mountain Club. Als ze terugkwamen van het skiën dronken ze milkshakes en aten ze pannenkoeken in een café vlak bij het hotel, de Bar y Leche. Dan namen ze een uurtje rust voor een verlate siësta. En ’s avonds, na het eten, gingen ze op kroegentocht. Grisú, Cerebro, By Pass, Paladium. In de Paladium ontdekte de toekomstige prinses een drankje dat ze heerlijk vond en vanaf dat moment elke avond bestelde: een Alexander.

Tijdens die vakantie maakte ze een nieuwe vriendin, Cynthia Kaufmann, een mooi, blond meisje dat niet zo lang geleden als nieuwe leerling op school was gekomen. Cynthia moest als nieuweling haar plaats verwerven. De meisjes fluisterden dat ze joods zou zijn en dat haar vader zijn geld had verdiend in de wapenhandel. Dat maakte Máxima allemaal niets uit: Cynthia kon goed skiën en je kon met haar lachen, dat was genoeg. Acht jaar later kwamen ze elkaar weer tegen in New York en bliezen ze hun vriendschap nieuw leven in.

Bij haar terugkeer uit Bariloche begonnen de voorbereidingen voor de afstudeerceremonie. Máxima ging op dieet, ze wilde slank zijn voor de grote dag. De laatste week was ontzettend emotioneel. Sam, Vale, Flor, Maxi... Ze bleven elkaar knuffelen, huilden en beloofden elkaar dat hun innige vriendschap van twaalf jaar lang altijd zou blijven bestaan, ook buiten de klaslokalen van het Northlands.

Op 10 december 1988 was ze, gehuld in toga en baret, de laatste die het diploma International Bachelor in ontvangst nam waarmee ze op elke universiteit ter wereld welkom was.

Hoe zou haar leven er uit gaan zien? De meeste meisjes hadden hun wensen en verlangens over de toekomst in het jaarboek geschreven. Florencia di Cocco schreef: ‘Werken in mijn peuterspeelzaal.’ Samantha Deane antwoordde: ‘In Oxford studeren, werken voor de VN.’

Het lijkt wel of Máxima intuïtief aanvoelde wat er op haar pad zou komen. Zij schreef simpelweg: ‘Too many to explain!’